Het drietal Lushus bestaat uit Sascha Hacska en Merel Koning (tevens Dolores) op basgitaar en Jorg van der Plank op drums en percussie. Live waren zij vorige week al te horen in ACU, waar ze hun nieuwe album 'Red Blushes' presenteerden. Het album van het Biltse trio werd aldaar met een vreugdekreetje begroet. Zeker, het resultaat is ronduit goed, maar dient niet zonder na te denken verwoord te worden.

Op het eerste gehoor schieten ondergetekende namen als Mr. Bungle, Butthole Surfers en Primus te binnen. Deze bands dekken echter niet geheel de lading van Lushus, dat een prominente rol inruimt voor een enorm stuwende, bijna dansbare, groove. Op de met roze zijde ingepakte cd zorgt Hacska met haar schreeuwerige Duits-Engelse 'riot grrl'-zang voor het punkgevoel, terwijl Koning en Van der Plank op de achtergrond zorgen voor nu eens een glad koorgeluid en dan dan weer aanvullend geschreeuw.

In het vierde nummer 'Da' wordt de bedoeling van het trio plots duidelijk. Na het gefluit van een achtergrondkoortje en de gladheid van de baslijnen wordt het nummer in een stroomversnelling van jewelste meegenomen; een vette groove, een plotselinge galm op de drums en een distortion op de bas houden dit nummer tot de laatste seconden boeiend. Ook de bewust valse zang van Hacska misstaat hier allerminst en geeft zelfs, naast rode blosjes, die fijne opstaande nekharen die we met zijn allen zo graag in een muziekje zoeken.

Zouden wij ons op de muzikale landkaart voortbewegen tussen 'mooi' en 'tenenkromend' dan zouden wij halverwege de veelgezochte grenslinie van 'prikkelend' oversteken. Het bewandelen van deze lijn is voor vele bands een hele klus, daar zij continu alle muzikale uitingen in balans moeten houden. Tegelijk moeten ze ervoor zorgen deze kronkelingen in het pad verderop nog te zien. Ondanks alle complexe muzikale combinaties bewandelt Lushes met 'Red Blushes' deze grens met succes.

'Red Blushes' prikkelt met name doordat de bandleden kunstenaars in geluid lijken. Vooral de kwaliteit van de distortions en de afwisseling tussen droge en galmende drums geven aan dat de bandleden dondersgoed weten wat ze aan het doen zijn. Toch zou het album nog beter kunnen. De Wolf Biermann-cover 'Hofhund und Papagei',' waarin je een gortdroge trompet een St. Louis Jazz' melodietje hoort spelen, is al leuk, maar was ijzersterk uit de bus gekomen als er een goede producer aan had meegewerkt. Dan zou ook het hoogtepunt van het album, titelnummer 'Red Blushes', een regelrechte hit geweest zijn.

Rest ons nog de vraag wanneer we deze cd nou het best kunnen opzetten. Tijdens een romantisch etentje met waxine lichtjes zou 'Red Blushes' geheid uitmonden in fikse ruzie en in de disco zouden de Lushus-ritmes maar niet begrepen worden door de voeten. Mits je beschikt over een goed stereogeluid, raadt ondergetekende je dan ook aan om hem in de auto of op de fiets te beluisteren, wanneer het hoofd alert moet blijven maar tegelijk vermaakt wil worden. Al houd ik mij niet verantwoordelijk voor eventueel hieruit voortvloeiende verkeersongelukken.